Szybko brudząca się szyba to częsty problem posiadaczy wkładów kominkowych. Przyczyn może być kilka, najczęściej spotykanymi są: - słabej jakości wkład kominkowy (tzw. wkłady marketowe) - są to kominki nie posiadające nowoczesnych rozwiązań ograniczających brudzenie szyby (np. kurtyn powietrznych, szyby samoczyszczącej, itp) - palenie drewnem o słabej jakości oraz drewnem mokrym, - brak ciągu w kominie/zbyt mały ciąg w kominie, - brak nawiewu pod kominek.

Prawidłowe podłączenie wkładu kominkowego do komina jest bardzo ważną kwestią. Powinno gwarantować właściwe przedostanie się produktów spalania drewna w kominku do komina, a z niego – na zewnątrz budynku. Przyłącze musi być szczelne, odporne na wysokie temperatury oraz mieć odpowiednią średnicę i powierzchnię wewnętrzną, tak by spaliny mogły bez problemu przedostać się do komina. Instalacja wkładu kominkowego powinna być wykonana przez wykwalifikowanego instalatora zgodnie z obowiązującymi przepisami (Dz.U. Nr.75 z 2002r. rozdział 6 § 145) i zaleceniami producenta. . Po montażu paleniska należy dokonać odbioru kominiarskiego wraz z protokołem odbioru kominiarskiego. Przewód kominowy powinien być czyszczony (sprawdzony) cztery razy w ciągu roku (Prawo budowlane tj. Dziennik Ustaw Nr 75 z 2002 poz. 690 z późniejszymi zmianami). Zaleca się dwa razy na rok przeprowadzenie przeglądu technicznego paleniska przez mistrza kominiarskiego. Komin do którego będzie podłączone palenisko powinien odpowiadać wymaganiom Prawa budowlanego (Dziennik Ustaw Nr 75 z 2002 poz. 690 z późniejszymi zmianami) . Ciąg max. 15 0+2 Pa, min. ciąg 6±1, optymalny 12Pa±2Pa. Wartość ciągu powinien sprawdzić kominiarz po montażu paleniska. Minimalny ciąg kominowy nie powinien spadać poniżej 6±1 Pa ze względu na możliwość zatrucia tlenkiem węgla, natomiast ciąg powyżej 20 Pa powoduje znaczne zużycie paliwa (drewna) i może spowodować zagrożenie bezpieczeństwa pożarowego. Zaleca się aby w pomieszczeniu, gdzie będzie znajdować się urządzenie grzewcze był zainstalowany czujnik tlenku węgla w celu zapobieżenia zatrucia tlenkiem węgla. Wkład kominkowy należy podłączyć wyłącznie do własnego, samodzielnego przewodu kominowego – dymowego.

Stosowanie materiałów palnych do zabudowy kominków jest bezwzględnie zabronione. Minimalna odległość kominka od takich materiałów powinna wynosić 150 cm. Do obudowy kominka polecamy płyty izolacyjne. Jest to materiał izolacyjny i konstrukcyjny o klasie reakcji na ogień – A1, czyli całkowicie niepalny. Pamiętajmy, że używanie niewłaściwych materiałów do zabudowy wkładów kominkowych niesie za sobą realne zagrożenia dla mieszkańców domu.

Rurę przyłączeniową (element łączący kominek z kominem) można w bardzo prosty sposób połączyć z kominem ceramicznym przy użyciu specjalnej kształtki, tzw. wkładki ze sznurem ceramicznym. Sznur dylatacyjny nawinięty jest na tą część wkładki, która wchodzi do trójnika komina ceramicznego i zabezpiecza go przed pęknięciem spowodowanym mocniejszym rozszerzaniem się cieplnym elementu stalowego w porównaniu do ceramiki. Pod żadnym pozorem nie można łączyć stalowej rury z ceramicznym trójnikiem na sztywno lub poprzez wpasowywanie rury bez żadnego luzu, absolutnie nie można też wypełniać połączenia masami betonowymi i tym podobnymi.

Drewno opałowe, przeznaczone do palenia w piecu lub kominku powinno być łupane i sezonowane co najmniej 18 - 24 miesiące w suchym, dobrze wentylowanym miejscu. Palenie mokrym drewnem (o zbyt wysokiej wilgotności) jest nieekonomiczne oraz szkodliwe dla układu spalania. Należy pamiętać, iż drewno mokre ma nawet dwukrotnie mniejszą kaloryczność, a podczas jego spalania nadmiernie zanieczyszczamy sadzami i smołą kominek (lub piec) oraz system kominowy.

Nawet niewielki wkład kominkowy może dostarczać kilkakrotnie więcej ciepła, niż potrzeba do ogrzewania pomieszczenia, w którym się znajduje. Jeśli nie umożliwimy mu rozprowadzania ciepła do sąsiednich pomieszczeń, w miejscach oddalonych od kominka nie odczujemy ciepła powstającego podczas działania kominka, a jednocześnie przebywając blisko kominka może być za gorąco. Jest to prosty przykład marnowanie energii. Dobrym rozwiązaniem jest zainstalowanie wkład kominkowego z wymiennikiem ciepła umożliwiającym podgrzewanie wody (z tak zwanym płaszczem wodnym). Ciepło uzyskiwane w wyniku spalania drewna jest transportowane przez nią do grzejników w instalacji centralnego ogrzewania. Jeśli ta jest już wykonana, dołączenie do niej kominka nie jest zbyt kosztowne i zwykle nie sprawia kłopotu. Kominek z płaszczem wodnym może być jedynym źródłem ciepła w takim systemie, ale najczęściej stosuje się też drugie, podłączone równolegle. Najbardziej opłaca się zastosować kominek razem z kotłem gazowym, na olej albo elektrycznym – przy czym istotne jest, by uruchamiał się samoczynnie, gdy kominek przestaje działać. Dzięki takiemu zestawieniu dom może być ogrzewany zawsze, gdy jest taka potrzeba, nawet gdy nie ma kto zająć się obsługą paleniska kominkowego.

Koza powinna być ustawiona na podłożu niepalnym o grubości co najmniej 20 - 30 mm, podłoga łatwo zapalna przed drzwiczkami ogrzewacza powinna być zabezpieczona pasem materiału niepalnego o szerokości co najmniej 30 cm, (np płytki ceramiczne, gresowe, kamień, podstawa szklana lub stalowa). Elementy przyłączeniowe systemu wylotu spalin powinny być oddalone od palnych, nieosłoniętych części konstrukcyjnych budynku co najmniej 60 cm, a od osłoniętych co najmniej 20 cm. Odległość od boków i tyłu pieca do materiałów palnych powinna wynosić miń 20 cm, odległość od drzwi pieca/ szyby do materiałów palnych powinna wynieść miń 80 cm. Podczas wszelkich czynności związanych z obsługą i eksploatacją pieca należy pamiętać, iż jego stalowe elementy mogą mieć wysoką temperaturę, w związku z czym do obsługi należy stosować rękawice ochronne. Podczas eksploatacji i użytkowania pieca należy zachować zasady, które zapewniają podstawowe warunki bezpieczeństwa.

W celu rozpalenia ognia w kominku, należy otworzyć drzwiczki wkładu kominkowego, na ruszcie ułożyć podpałkę (zaleca się do tego celu stosowanie  suchego papieru), na podpałce ułożyć rozdrobnione drewno, a następnie ułożyć polana drewna. Nie zaleca się używania syntetycznych podpałek, gdyż zawarte w nich związki chemiczne mogą wydzielać specyficzne, bardzo nieprzyjemne zapachy. Następnie należy ustawić dźwignie regulacji przepustnicy czopucha wkładu kominkowego w pozycji maksymalnie otwartej oraz odsłonić wszystkie otwory wlotowe w przedniej pokrywie popielnika, po czym zapalić podpałkę i zamknąć drzwiczki wkładu kominkowego.

UWAGA: Do rozpalania zabrania się używania materiałów innych niż przewidziane instrukcją obsługi. Nie należy stosować do tego celu łatwopalnych produktów chemicznych, takich jak: olej, benzyna, rozpuszczalniki i inne.

Po rozpaleniu ognia, należy uzupełnić komorę spalania wkładu drewnem, układając go w taki sposób, aby racjonalnie wypełnić komorę w stosunku do przewidzianego przez nas czasu palenia. W czasie spalania drzwi frontowe wkładu kominkowego powinny być zamknięte.

Kominki wodne służą do grzania wody w instalacji centralnego ogrzewania, ewentualnie wody użytkowej w zasobniku. Poza tym ogrzewają również konwekcyjnie pomieszczenie, w którym są umieszczone.

Palenie w takim kominku bez napełnienia jego płaszcza grzejnego wodą jest bezwzględnie zabronione. Grozi to uszkodzeniem wkładu kominkowego i wykluczeniem go z dalszego bezpiecznego użytkowania.

Waga wkładu kominkowego zależy od jego wielkości oraz materiału z jakiego jest wykonany. Przeciętny kominek żeliwny waży ok. 120 – 200 kg. Wkłady stalowe są nieco lżejsze, jednak ciężar tych największych modeli może dochodzić nawet do 1000 kg. Dlatego też element, na którym ma stanąć kominek (podłoga na gruncie czy też strop), musi posiadać odpowiednią nośność. Posadzka powinna być zbrojona, a pod nią zwykle wylewa się  ławę fundamentową.

Powodów słabego spalania drewna w kominku może być wiele, od bardzo błahych, jak palenie mokrym drewnem, palenie przy zbyt małym dopływie powietrza (zamkniętym dolocie w kominku), odprowadzanie spalin przez zanieczyszczony komin (brudny komin to zwężony przewód, zmniejszający ciąg), czy chociażby zwykła niecierpliwość. Tak, warto podkreślić, że często, aby zaistniał właściwy ciąg, co ma miejsce szczególnie w przypadku kominów nieizolowanych, potrzebujemy trochę cierpliwości i musimy najpierw rozgrzać komin. Niestety często przyczyna niewłaściwego spalania drewna w kominku leży głębiej i jest efektem zaniedbań już na etapie projektowania i wykonywania instalacji kominkowej i kominowej. Jedną z przyczyn może być niewłaściwy nawiew. Kominek do prawidłowej pracy potrzebuje bardzo dużo powietrza i jeśli wystąpią jakiekolwiek problemy z jego dostawą automatycznie zakłócony zostanie proces spalania. Kolejnym ważnym aspektem jest niewłaściwie dobrany komin do kominka, jego wysokość całkowita, oraz wysokość części zewnętrznej, wystającej ponad dachem, a także przekrój. Pamiętajmy także, że bezwzględnie średnica rury w kominie nigdy nie może być mniejsza niż średnica czopucha wkładu kominkowego. Również przyłącze kominka powinno być wykonane według określonych zasad, np: nie może być prowadzone w poziomie, nie można wielokrotnie zmieniać jego kierunku, nie można zmniejszać jego średnicy oraz nadmiernie go wydłużać.

Kominki gazowe to nowoczesne rozwiązanie, stanowiące poważną alternatywę dla kominków tradycyjnych oraz dla kominków z płaszczem wodnym. Największą zaletą tego typu rozwiązania jest wyeliminowanie problemu z kupowaniem drewna, jego składowaniem oraz kłopotliwym czasem rozpalaniem, dokładaniem i sprzątaniem paleniska kominka. O kominkach gazowych mówi się "produkt dla wygodnych", ponieważ ich obsługa jest w pełni zautomatyzowana. Aby rozpalić ogień i cieszyć się jego widokiem, wystarczy wcisnąć przycisk na bezprzewodowym, dotykowym pilocie. Wewnętrzna powierzchnia szyby ze względu na rodzaj stosowanego paliwa, nigdy nie zabrudzi się sadzą, dzięki czemu nie musimy jej czyścić. Także komora paleniska nie wymaga sprzątania i uciążliwego niekiedy wynoszenia popiołu. Dodatkową zaletą wkładów gazowych z zamkniętą komorą spalania jest to, że nie wymagają komina – do ich użytkowania wystarcza przewód koncentryczny powietrzno-spalinowy. Urządzenie zasilane gazem ziemnym NG lub LPG, możemy umieścić prawie w dowolnym miejscu w domu. Ponadto wkłady gazowe nie podlegają planowanym w Polsce ograniczeniom na użytkowanie kominków opalanych drewnem w dużych aglomeracjach miejskich.

Kominek z płaszczem wodnym jest atrakcyjną alternatywą dla kotła centralnego ogrzewania. Współpracuje z tradycyjną grzejnikową instalacją centralnego ogrzewania, zachowując walory ekonomiczne, estetyczne i ekologiczne zwykłego kominka. Od zewnątrz wkłady kominkowe z płaszczem wodnym praktycznie niczym nie różnią się od tradycyjnych wkładów . Podobnie jak one, mogą mieć różne rodzaje drzwiczek - otwierane na bok lub podnoszone do góry oraz różne rodzaje przeszkleń. Elementem, który odróżnia wkłady powietrzne od wodnych jest ich korpus. W przypadku kominka z płaszczem wodnym korpus ma dwie ścianki (tzw. płaszcz), a między nimi przestrzeń, którą wypełnia woda. Spaliny w takim kominku nie ogrzewają powietrza, ale wodę. Przepływając między ściankami woda odbiera ciepło od kominka i przekazuje je do instalacji grzewczej. Opcjonalnie w kominkach z płaszczem wodnym może również być montowana wężownica, która służy zarówno do podgrzewania ciepłej wody użytkowej, jak i do zabezpieczenia kominka przed przegrzaniem.

Kominek może pełnić funkcję:

•  grzewczą – kominek może być podstawowym lub dodatkowym źródłem ogrzewania, znacznie zmniejszającym koszty utrzymania domu. Przy zastosowaniu systemu dystrybucji gorącego powietrza, kominkiem możemy ogrzać cały dom,
•  centralnego ogrzewania – wkład kominkowy z płaszczem wodnym jest źródłem ciepła dla tradycyjnej instalacji centralnego ogrzewania,
•  podgrzewania wody – kominki z płaszczem wodnym umożliwiają podgrzanie wody użytkowej,
• grilla – dzięki specjalnym rusztom, jakie posiadają niektóre modele wkładów kominkowych możemy upiec kiełbaski, kurczaka lub inne przysmaki,
• dekoracyjną– kominek jest głównym elementem wystroju wnętrza,
• tworzy niepowtarzalny klimat i sprzyja zacieśnianiu więzów rodzinnych.

Acumotte jest to mieszanka betonu i szamotu, którą coraz częściej wyłożone są komory spalania wkładów kominkowych.

Ceramika Acumotte ma zarówno świetne właściwości akumulacyjne, jak i izolujące.Izoluje – ogranicza bezpośrednie oddziaływanie ognia na ściany wkładu. Dzięki wiązce betonu podwyższona zostaje temperatura w komorze spalania, co znacznie zmniejsza emisję gazów do atmosfery, natomiast mieszanka szamotu akumuluje – gromadzi uzyskane podczas spalania ciepło, które jest powoli emitowane, nawet kilka godzin po wygaśnięciu paleniska.

Przepisy jednoznacznie zabraniają stosowania grawitacyjnych, zbiorczych przewodów spalinowych i dymowych. Każde urządzenie grzewcze, w tym przypadku koza i kocioł powinny posiadać odrębny przewód kominowy, odprowadzający spaliny na zewnątrz.

Jak każde urządzenie, tak i kominek również wymaga kontroli oraz starannej pielęgnacji. Do okresowych lub wyznaczonych terminami czynności konserwacyjnych wkładu należy:

• usuwanie popiołu, czyszczenie szyby przedniej, czyszczenie komory spalania, czyszczenie przewodu kominowego;
• pozostawienie popiołu w szufladzie popielnika na dłuższy okres spowoduje korozję chemiczną popielnika;
• okresowo należy przeprowadzić czyszczenie komory spalania wkładu (częstotliwość tej czynności zależy od gatunku i wilgotności stosowanego drewna);
• do czyszczenia elementów żeliwnych stosować pogrzebacz, zgarniacze, szczotkę;
• przednią szybę należy czyścić stosując preparat do tego celu przeznaczony – płyny na bazie sody kaustycznej (nie stosować preparatów ściernych, gdyż spowoduje to porysowanie szyby);
• czyszczenie przewodów kominowych powinno być przeprowadzone 2 razy w roku przez firmę kominiarską i udokumentowane w metryce wkładu;
• przed każdym sezonem grzewczym należy sprawdzić stan uszczelnień korpusu paleniska oraz uszczelek drzwi i szyby. W przypadku ich zużycia powinno się dokonać wymiany, w żadnym razie nie powinno się rozpalać wtedy kominka.

UWAGA: Wszelkie czynności konserwacyjne wykonujmy rękawicach ochronnych i tylko wtedy, gdy wkład kominkowy jest w stanie wystudzonym.

Pamiętajmy, że od tego, jak dbamy o kominek i komin, zależy nie tylko sprawna praca urządzenia, ale także nasze zdrowie, a nawet życie.

W obudowie kominka powinno się zastosować co najmniej trzy kratki. W górnej części obudowy kominka montujemy dużą kratkę służącą do odprowadzania z niej gorącego powietrza oraz dwie kratki mniejsze, umieszczone wyżej, wentylują przestrzeń pod stropem tzw. komorę dekompresyjną (najlepiej by były one umieszczane niesymetrycznie, po dwóch stronach kominka i na różnej wysokości ). Kratek z żaluzjami nie można stosować w miejscach narażonych na szczególnie wysokie temperatury. Dlatego nie wolno ich montować w czopuchu obudowy kominka. Tu należy umieszczać wyłącznie kratki z siatką, typu air system lub typu tunel. Kratki z regulowaną żaluzją mogą być montowane w ścianach na zakończeniach przewodów rozprowadzających ciepłe powietrze. Poprzez różne ustawienie żaluzji możemy nimi ukierunkować siłę nawiewu do pomieszczenia. Rozmiary kratek generalnie powinny być proporcjonalne do mocy zainstalowanego wkładu grzewczego, czynna powierzchnia powinna wahać się pomiędzy 450cm2 dla wkładu o mocy nominalnej kilku kW, a ponad 1000cm2 dla kilkunastokilowatowego wkładu. UWAGA: W przypadku kratek znajdujących się na obudowie kominka nie ma unormowań. Ze względu na to, że kominki są budowane w ogromnej liczbie form i kształtów, są to jedynie sugestie.

Kratki zamontowane w obudowie kominka oprócz niewątpliwie ważnej funkcji dekoracyjnej mają do spełnienia również inne bardzo ważne zadania. Podczas palenia, żeliwny lub stalowy wkład kominkowy rozgrzewa się, wytwarza ciepło i przekazuje go do powietrza płynącego wokół niego. To z kolei na zasadzie wyporu termicznego (czyli faktu, że ciepłe powietrze jest lżejsze od zimnego) unosi się ku górze i zostaje przekazywane do innych pomieszczeń. Po schłodzeniu, wraca z powrotem w okolice kominka, aby znów się ogrzać. Jaką drogą ciepłe powietrze wydostaje się na zewnątrz kominka, a schłodzone powietrze wraca do podgrzania? Właśnie poprzez kratki kominkowe w obudowie. Aby nie doszło do przegrzania wkładu konieczne jest odpowiednie natężenie tego przepływu. Z wymaganego natężenia przepływu powietrza przez kominek wynika wielkość potrzebnej kratki czyli pole czynne kratki. UWAGA: Brak zamontowanych kratek, lub zamontowanie kratek o niewłaściwym rozmiarze może spowodować poważne uszkodzenie wkładu kominkowego (w wyniku przegrzania) lub w najgorszym wypadku – pożar.

Turbina kominkowa jest urządzeniem elektrycznym, instalowanym w systemach Dystrybucji Gorącego Powietrza i służy do przetłoczenia powietrza pobranego z czopucha kominka do pomieszczeń, które chcemy ogrzać. Dzięki jej zastosowaniu możemy ogrzać obiekty, które ze względu na swą wielkość lub ilość pomieszczeń nie są możliwe do ogrzania tradycyjną metodą – grawitacyjną.

Dla prawidłowej pracy systemu należy dobrać parametry urządzenia do wielkości systemu i stopnia skomplikowania kanałów. Właściwy wybór turbiny zoptymalizuje wydajność aparatu i zminimalizuje pobór prądu do zasilania systemu. Całą instalację należy zaprojektować i wykonać w taki sposób, aby była jak najkrótsza, a wszelkie zagięcia przewodu – o ile nie da się ich uniknąć – powinny przebiegać po możliwie najłagodniejszych łukach.

Przy wyborze urządzenia należy wziąć pod uwagę:

• łączną kubaturę pomieszczeń, do których chcemy doprowadzić ciepłe powietrze;
• ilość punktów, przez które dostarczamy ciepłe powietrze;
• przewidywane straty ciśnienia w instalacji doprowadzającej ciepłe powietrze (łączną długość przewodów izolowanych, ilość oraz rodzaj kształtek wykorzystanych w instalacji itp).

Turbina z bypassem wyposażona jest dodatkowo w zawór bezpieczeństwa (tzw. bypass). Urządzenie to jest szczególnie polecane dla gospodarstw domowych, w których często występuje problem z brakiem prądu. W momencie braku zasilania całe gorące powietrze przypływa przez zawór chroniąc tym samym turbinę przed przegrzaniem.

Oczywiście. Wszystkie nasze kominki posiadają Europejski Znak CE.

Każdy model wkładu kominkowego i pieca wolnostojącego został przebadany przez akredytowane laboratorium. Oznaczenie CE jest potwierdzeniem, że produkt spełnia restrykcyjne wymagania w zakresie bezpieczeństwa i zdrowia użytkowników, określone w stosownych dyrektywach i zharmonizowanych normach. Tym samym oferowane kominki są bezpieczne w użytkowaniu i zostały wyposażone we wszelkie, niezbędne zabezpieczenia. Ponadto oznacza to również, że mogą być sprzedawane we wszystkich krajach Unii Europejskiej. Oznakowanie CE zastępuje regionalne aprobaty i dopuszczenia techniczne.

Wszędzie tam, gdzie grawitacyjny przepływ ciepłego powietrza jest niewystarczający (w przypadku ogrzewania większej ilości pomieszczeń oddalonych od okapu wkładu kominkowego powyżej 3 m) ogrzewanie kominkowe może pracować w systemie cyrkulacji wymuszonej.

Konieczne jest wówczas zamontowanie wentylatora (turbiny) przetłaczającej powietrze. Z obudowy wkładu kominkowego jedną rurą zbiorczą za pomocą aparatu nawiewnego zasysane jest gorące powietrze, a na wylocie z wentylatora (turbiny) montuje się rozdzielacz kierujący strumienie powietrza do poszczególnych pomieszczeń. Ciepłe powietrze rozprowadzane jest do poszczególnych pomieszczeń za pomocą rur lub prostokątnych kanałów, o odpowiednich przekrojach i właściwej odporności termicznej. Na wylotach przewodów nawiewnych montuje się kratki lub anemostaty, które powinny mieć minimum taki przekrój jak kanał doprowadzający. Wyloty przewodów montuje się w pobliżu okien lub ścian zewnętrznych w stropie, ścianie lub podłodze, tak aby cyrkulacja powietrza zapewniała prawidłowy rozkład ciepła w pomieszczeniu. Dla sprawnego działania całego systemu, powietrze musi mieć także możliwość recyrkulacji, czyli powrotu do pomieszczenia w którym znajduje się kominek.

Maksymalna odległość wylotów ciepłego powietrza od aparatu nawiewnego nie powinna przekraczać 10m.

Wymuszony System DGP jest dużo bardziej skomplikowany i rozbudowany niż grawitacyjny. Przez co jest też znacznie droższy w instalacji, a także eksploatacji (w związku z pobieraniem prądu przez aparat nawiewny, czy elementy sterujące).

Zaletą jest zaś zwiększony zasięg ogrzewania kominkowego, który z nawiązką rekompensuje wydatki w postaci oszczędności w rachunkach za ogrzewanie domu.

W sytuacji gdy kominkiem chcemy ogrzać powierzchnię nie większą niż pomieszczenie, w którym znajduje się wkład i pokoje sąsiadujące możemy wybrać układ z grawitacyjnym obiegiem powietrza. W takim układzie zachodzi zjawisko konwekcji czyli unoszenia się ogrzanego przez kominek powietrza, które przepływa kanałami do innych pomieszczeń. Jest to najprostsza, w pełni niezależna i ze względu na brak zasilania energią elektryczną niezawodna metoda ogrzewania kominkowego, charakteryzująca się również stosunkowo niewielkimi kosztami montażu i materiałów.

Wadą konwekcyjnego rozprowadzania powietrza jest ograniczony zasięg działania. Bez mechanicznego wspomagania ciepłe powietrze jednocześnie można doprowadzić do niewielkiej ilości pomieszczeń i najlepiej jeśli są one usytuowane powyżej kominka. W przypadku odległości przekraczającej 3 metry od czopucha gorące powietrze nie jest w stanie pokonać oporów przepływu i nie dochodzi do wylotów lub jego prędkość jest za mała (co przekłada się na małą wydajność ogrzewania), w związku z czym przepływ grawitacyjny nie sprawdza się.

W takim przypadku należy zastosować wymuszony System Dystrybucji Gorącego Powietrza.

Oczywiście. Przy odpowiednio dobranym wkładzie kominkowym nic nie stoi na przeszkodzie. Kluczem umożliwiającym ogrzanie większej ilości pomieszczeń jest doprowadzenie do nich ogrzanej wody lub ogrzanego powietrza. Przy pierwszej opcji należy wybrać kominek z płaszczem wodnym, który rozprowadzi ciepło za pośrednictwem centralnego ogrzewania. Jeśli zdecydujemy się na drugą opcję musimy wybrać kominek powietrzny wraz z instalacją rozprowadzającą gorące powietrze do wszystkich pomieszczeń, które chcemy ogrzać (Systemem DPG – Dystrybucji Gorącego Powietrza).

Część wkładów kominkowych posiada wbudowany szyber. Jest to stalowa lub żeliwna część, znajdująca się w czopuchu urządzenia lub tuż nad nim. Dzięki niemu możemy regulować siłę ciągu i tym samym kontrolować wydajność kominka. Gdy szyber jest otwarty - ciąg kominowy jest największy, powoduje szybkie spalanie drewna i zwiększa moc kominka. Żeby zmniejszyć prędkość spalania wystarczy przymknąć szyber. Możemy spotkać się z szybrami regulowanymi ręcznie lub szybrami automatycznymi, których działanie polega na automatycznym zamykaniu się szybra w momencie zamykania drzwiczek oraz otwieraniu szybra w momencie otwierania drzwiczek. Jeśli nasz komin nie jest narażony na podmuchy silnego wiatru (nie mieszkamy w okolicy o wysokiej częstotliwości podmuchów silnego wiatru) do prawidłowej pracy kominka nie jest konieczne wyposażenie w szyber. Wówczas wystarczy regulacja siły ciągu kominowego poprzez doprowadzanie odpowiedniej ilości świeżego powietrza do paleniska.

System Glass jest to dodatkowa, zewnętrzna szyba montowana we froncie drzwiczek wkładu kominkowego. Pełni funkcję:

•  dekoracyjną – nadaje kominkowi elegancki i nowoczesny wygląd, powiększa optycznie front wkładu oraz doskonale się komponuje z designerskimi obudowami np. z blachy kwasoodpornej,
• zmniejsza temperaturę zewnętrznej powierzchni szyby, dzięki czemu poprawia bezpieczeństwo użytkowania wkładu (jest to szczególnie ważne w domach z małymi dziećmi),
• zmniejsza ilość ciepła trafiającego do salonu (pomieszczenia, w którym zamontowany jest wkład). Jest to przydatne wówczas gdy kominkiem ogrzewamy cały dom. Ciepło zamiast w nadmiarze być oddawane  do salonu, trafia do dystrybucji gorącego powietrza lub instalacji centralnego ogrzewania – czyli tam gdzie trafić powinno,
• podnosi temperaturę wewnętrznej szyby, zmniejszając tym samym osadzanie się sadzy i smoły,
• powietrze, które zostało wstępnie ogrzane między dwoma szybami znacznie podnosi temperaturę we wkładzie dzięki czemu wzrasta efektywność spalania.

Czopuch to inaczej wylot spalin.

Standardowo wkłady kominkowe posiadają czopuch o średnicy 180 lub 200 mm. Natomiast kominki wolnostojące (kozy) zwykle mniejszy - 130 lub 150 mm. Przekrój czopucha jest tym większy im większa jest moc urządzenia grzewczego. Na czopuch nakłada się rury służące do odprowadzenia spalin i podłącza do przewodu kominowego. Rury kominowe muszą mieć taką samą średnicę co czopuch.

Najważniejszą cechą na karcie technicznej wkładu kominkowego jest jego sprawność. To na jej podstawie możemy ocenić z jakiej klasy kominkiem mamy do czynienia.

Opisowo sprawność można określić jako zdolność do oddawania ciepła użytkowego (początkowo zawartego w drewnie). Najczęściej wkłady kominkowe mają sprawność rzędu 70 – 83%. Przy sprawności 83% przyjmuje się, iż przeciętne straty ciepła (głównie kominowe służące do podtrzymania ciągu niezbędnego dla prawidłowego funkcjonowania urządzenia) wynoszą 17%, czyli 83% energii powstającej podczas spalania drewna jest odzyskiwana w postaci ciepła.

Wyższa sprawność kominka przekłada się na mniejsze zużycie drewna dla uzyskania danego efektu grzewczego.

Oferowane przez nas kominki oraz piece wolnostojące (tzw. kozy) są produktami wysokiej jakości i posiadają 5 letnią gwarancję producenta. Podstawę do jej rozpatrzenia stanowi faktura VAT.

Istnieje także możliwość przedłużenia gwarancji o dodatkowe 12 miesięcy (łącznie 6 lat gwarancji) lub o 24 miesiące (łącznie 7 lat gwarancji).

Użytkownicy kominków dobrze wiedzą jak bardzo pożądane jest uzyskanie długo utrzymującego się efektu przejrzystej i błyszczącej szyby kominkowej. Podstawowym warunkiem potrzebnym do spełnienia, by szyba zbyt szybko nie uległa zabrudzeniu jest palenie suchym drewnem drzew liściastych o maksymalnej wilgotności nie przekraczającej 20%. Przy mocnym rozpaleniu zachodzi wówczas zjawisko pyrolizy, na skutek którego cząsteczki osiadające na szybie odrywają się i dopalają w palenisku. Warto również wybrać wkład, który będzie posiadał wbudowane zabezpieczenia minimalizujące osadzanie się sadzy na szybie. Dostępne są wkłady kominkowe posiadające: - szkło samoczyszczące – od zewnętrznej strony pokryte cienką warstwą tlenku metalu. Dzięki temu duża część promieniowania podczerwonego jest odbijana do wewnątrz kominka, co powoduje wzrost temperatury na wewnętrznej powierzchni szyby o ok. 30% w porównaniu do zwykłej szyby. Zachodzi proces pyrolizy i wypala się osadzona na szybie sadza - kurtynę powietrzną - system czystej szyby bez pobierania powietrza z pomieszczenia. Powietrze dostarczane jest specjalnymi kanałami na bokach kominka do komory znajdującej się w górnej części wkładu i równomiernie rozprowadzane na szybę na całej jej szerokości. Powietrze skierowane przez kierownicę “omiata” szybę powodując odsuwanie od niej ognia i dymu, co znacznie ogranicza osadzanie się na niej sadzy, dzięki czemu na długo pozostaje ona czysta. - komorę spalania wyłożoną ceramiką acumotte lub wermikulitem – podwyższa temperaturę spalania w komorze wkładu czym przyczynia się do polepszenia parametrów dopalania szkodliwych gazów oraz ogranicza powstawanie sadzy na szybie kominkowej.

Podczas palenia w kominku poza pożądanym ciepłem wytwarza się również mniej pożądany produkt spalania – popiół. Należy kontrolować poziom wypełnienia szuflady popielnika popiołem tak, żeby nie wypełnił go całkowicie. Gdy popiołu nazbiera się zbyt dużo (do poziomu rusztu) ruszt nie będzie miał możliwości chłodzenia się, nastąpi jego wykrzywienie, a w konsekwencji pęknie. Utrudniony będzie również dopływ powietrza i tlenu koniecznego do procesu spalania co zakłóci swobodną pracę wkładu kominkowego. Opróżnianie popielnika należy przeprowadzić przy wyłączonym i zimnym wkładzie kominkowym. Pamiętajmy przy tym, że popiół posiada znakomite właściwości izolacyjne i nawet po kilkunastu godzinach od wygaśnięcia ognia można w nim znaleźć żarzące się węgielki. Dlatego ważne jest, aby wiaderko służące do magazynowania i wynoszenia popiołu było metalowe i wyposażone w szczelną metalową przykrywkę. Przed przesypaniem popiołu do śmietnika upewnijmy się raz jeszcze, że nie ma w nim już żaru. Jeśli popiół pochodzi z czystego, nie przetwarzanego drewna możemy użyć go jako nawóz.

W przypadku instalacji powietrznego wkładu kominkowego pomiędzy ścianą, a kominkiem należy zostawić odstęp 10 cm. Dzięki zachowaniu takiej odległości krążące wokół wkładu zimne powietrze zostanie ogrzane. Dla pieców wolnostojących wymagane jest ustawienie w odległość 30 cm od ściany.

Jeśli z jakiegokolwiek powodu zdecydujemy się na zmianę kominka w biokominek możemy to uzyskać w prosty sposób. Wystarczy zakupić biopojemnik i zamontować go wewnątrz wkładu kominkowego. Innym rozwiązaniem jest specjalnie dedykowana do poszczególnych modeli wkładów kominkowych bio-wkładka, którą montujemy w miejsce rusztu. Dzięki takiej możliwości możemy cieszyć się widokiem prawdziwego ognia nie tylko w chłodne jesienno-zimowe dni, ale także w upalne letnie, przy czym kominek w tym przypadku nie oddaje ciepła, a spełnia funkcję wyłącznie dekoracyjną. Jeżeli jednak będzie nam zależeć na zwiększeniu ilości wydobywającego się ciepła do pomieszczenia, możemy zdemontować przednią szybę wkładu kominkowego oraz uszczelnić komin, tak aby wytwarzane ciepło w 100% kierowane było do pomieszczenia.

Do prawidłowej pracy każdy kominek potrzebuje określoną ilość powietrza (na 1 kg drewna ok. 8-10 m3/h). Część kominków pobiera powietrze potrzebne do procesu spalania bezpośrednio z pomieszczenia, w którym się znajduje. Ilość pobieranego powietrza możemy wówczas regulować za pomocą przepustnicy w szufladzie popielnika. Niestety rozwiązanie to przy szczelnych oknach oraz niedostatecznej wentylacji powoduje, iż w pomieszczeniu, w którym znajduje się kominek brakuje tlenu. W takiej sytuacji korzystnie jest zamontować do wkładu z żeliwną podstawą, w tylnej części popielnika dolot zimnego powietrza. Jest to specjalny króciec, którym podajemy powietrze doprowadzone pod kominek rurami lub prostokątnymi kanałami. Kanał doprowadzający powietrze najlepiej wykonać w podłodze (w nowych domach jeszcze przed wylewkami), np. przy pomocy kanałów 5x15, przewodów elastycznych  flex lub rur ocynkowanych. Do prawidłowego działania dolotu należy zamknąć regulację dopływu powietrza w szufladzie popielnika oraz zastosować przepustnicę lub sterownik MSK z przepustnicą w celu możliwości regulowania ilości pobieranego powietrza z zewnątrz. UWAGA: Część wkładów już w wersji standardowej wyposażona jest dolot zimnego powietrza.

Aby móc w bezpieczny sposób użytkować kominek zaleca się jego montaż na podłożu wykonanym z materiałów niepalnych o grubości min. 300 mm. Również podłoga przy drzwiczkach kominkowych musi być zabezpieczona pasem niepalnego materiału o szerokości 300 mm. Na rynku dostępne są także specjalne podstawy odpowiednio przystosowane do wagi i wymiarów konkretnych wkładów kominkowych.

Do pieców wolnostojących i wkładów kominkowych powietrznych możemy zastosować zarówno System Kominowy Standard jak i System Kominowy Uniwersal.

Do kominka z płaszczem wodnym nadaje się już tylko Komin Uniwersal (izolowany i z odskraplaczem).

Minimalna wysokość komina podłączonego do kominka to 4 m, przy czym wylot kanału dymowego ponad kalenicą musi sięgać ok. 60 cm. Należy również zwrócić uwagę na czopuch wylotu spalin, jego średnica nie powinna być większa niż średnica rury ceramicznej w kominie.

Do kominków i pieców wolnostojących najlepszym opałem jest drewno drzew liściastych o wysokiej kaloryczności i niskiej wilgotności - nie przekraczającej 20%. Drewno o większej zawartości wody może mieć nawet dwukrotnie niższą wartość opałową, mocno dymi, wytwarza dużą ilość trudnej do usunięcia sadzy, która osadza się zarówno we wnętrzu wkładu kominkowego jak i w systemie kominowym. Wilgoć uwolniona przy spalaniu powoduje również korozję elementów metalowych i ceramicznych.

Gwarantem długotrwałej i bezawaryjnej pracy kominka i komina jest drewno: buku, grabu, dębu, akacji oraz drzew owocowych: śliwy, jabłoni, gruszy – tzw. drewno twarde. Podczas spalania nie wydziela substancji smolistych (nie zanieczyszcza szyby kominkowej i przewodu kominowego), ma dużą wartość opałową, pali się równomiernie, nie strzela i wytwarza niewielką ilość popiołu.

Ze względu na charakterystyczny trzask podczas palenia wielu zwolenników ma również palenie drewnem drzew iglastych. Niestety, drewno to zawiera duże ilości żywicy, która niszczy wkład kominkowy trudnymi do usunięcia plamami oraz powoduje znacznie większe osadzanie się kreozotu w kominie co stwarza zagrożenie pożarowe.

Ciekawostka: Czy wiecie, że spalając polano nasycone roztworem soli kuchennej uzyskamy płomienie koloru żółtego? Natomiast dodając do paleniska polano nasycone roztworem siarczanu miedzi płomienie zabarwią się na niebiesko.

Moc wkładu kominkowego (powietrznego) uwarunkowana jest wielkością powierzchni jaką potrzebujemy ogrzać. I tak zakłada się, że 1 kW pozwala ogrzać ok. 10 m2 powierzchni przy wysokości pomieszczenia 2,5 – 2,7 m i średnim współczynniku izolacji ścian. Czyli do ogrzania domu o powierzchni 100 m2 odpowiedni będzie kominek o mocy 10 kW.

Zgodnie z obowiązującym prawem ze względu na konieczność zapewnienia ogrzewania budynku w przypadku długotrwałej nieobecności mieszkańców kominek może służyć jedynie jako uzupełnienie istniejącej instalacji grzewczej.

Aby dokonać odpowiedniego wyboru kominka, należy odpowiedzieć sobie na kilka podstawowych pytań:

• Czy kominek ma pełnić funkcję bardziej ozdobną czy ma ogrzewać dom?
• Jaka powierzchnia ma być ogrzewana przez kominek?
• Czy chcemy ogrzewać nasz dom powietrzem - kominki powietrzne, czy za pomocą centralnego ogrzewania - kominki z płaszczem wodnym?
• Jaki typ komina posiadamy - komin ocieplany, komin nieocieplany?
• Jaki są wymiary naszego komina?
• Jaką kwotę jesteśmy w stanie przeznaczyć na zakup kominka?