Wszędzie tam, gdzie grawitacyjny przepływ ciepłego powietrza jest niewystarczający (w przypadku ogrzewania większej ilości pomieszczeń oddalonych od okapu wkładu kominkowego powyżej 3 m) ogrzewanie kominkowe może pracować w systemie cyrkulacji wymuszonej.

Konieczne jest wówczas zamontowanie wentylatora (turbiny) przetłaczającej powietrze. Z obudowy wkładu kominkowego jedną rurą zbiorczą za pomocą aparatu nawiewnego zasysane jest gorące powietrze, a na wylocie z wentylatora (turbiny) montuje się rozdzielacz kierujący strumienie powietrza do poszczególnych pomieszczeń.
Ciepłe powietrze rozprowadzane jest do poszczególnych pomieszczeń za pomocą rur lub prostokątnych kanałów, o odpowiednich przekrojach i właściwej odporności termicznej.
Na wylotach przewodów nawiewnych montuje się kratki lub anemostaty, które powinny mieć minimum taki przekrój jak kanał doprowadzający.
Wyloty przewodów montuje się w pobliżu okien lub ścian zewnętrznych w stropie, ścianie lub podłodze, tak aby cyrkulacja powietrza zapewniała prawidłowy rozkład ciepła w pomieszczeniu. Dla sprawnego działania całego systemu, powietrze musi mieć także możliwość recyrkulacji, czyli powrotu do pomieszczenia w którym znajduje się kominek.

Maksymalna odległość wylotów ciepłego powietrza od aparatu nawiewnego nie powinna przekraczać 10m.

Wymuszony System DGP jest dużo bardziej skomplikowany i rozbudowany niż grawitacyjny. Przez co jest też znacznie droższy w instalacji, a także eksploatacji (w związku z pobieraniem prądu przez aparat nawiewny, czy elementy sterujące).

Zaletą jest zaś zwiększony zasięg ogrzewania kominkowego, który z nawiązką rekompensuje wydatki w postaci oszczędności w rachunkach za ogrzewanie domu.